به دستِ دین تو أدیانِ سابق می‌شود تکمیل            رسیدی تا به ویرانی روَد اصحابِ شومِ فیل

بخوان پیغمبرانه! چون که با لحنِ حجاز تو            به واللهِ دو چندان می‌شود زیباییِ ترتیل

محاسن را معطّر کردی و عطّارهای شهر            کم آوردند و شد بازارشان بی‌رونق و تعطیل

به باباهای در جهلِ مرکّب خفتۀ بی‌دین            پس از این عشقِ دختربچه‌ها را میدهی تحویل

عقیقِ دستهایت می‌شود مُهـر نمازِ نوح            عبایت می‌شود سجادۂ عیسی و اسماعیل

»امین» بودی و با ایمان گمانم مادرِ موسی            به دستانت سپرده کودکش را در کنارِ نیل

نشسته گوشۀ معبد، تورّق می‌کند هر شب            چه خوش می‌گوید از قرآنِ تو؛ تورات با إنجیل

همان قرآن که «حبلُ اللّه» را «وحدت» تلقّی کرد            خوشا آنکس که دارد در سکوتش قدرتِ تحلیل

محمّد خواندمت جایِ رسول الله! امشب را            کمی بگذار قـربانت شوم مانندِ جبرائیل

ولی الله خواندی در غدیرِ خم! بدونِ شک            به عشقت « یاعلی» می‌گوید آری صورِ اسرافیل!